Het Eijgenbroodtoernooi

Afgelopen week heb ik aan twee toernooien in Amsterdam meegedaan. Op woensdag werd weer een popquiz georganiseerd door Dimitri. Het was opnieuw heel leuk, zowel de muziek als het geluid was een stuk beter dan de vorige keer. Ik wist daardoor ook meer. Ons team heette “de Keetrappers featuring Chris”, maar gezien het aantal antwoorden hadden we eigenlijk beter “Chris en de Keetrappers” kunnen heten. De vieze honden, waaronder clubgenoot Ton, wonnen. De quiz was subliem gepland in mijn herfstvakantie, waardoor ik niet alleen 's avonds laat kon meedoen, maar ook overdag met mijn moeder en Sandra in Amsterdam kon gaan shoppen. Daar hadden we onder andere mooie streepjestruien gekocht. In de trein terug zaten we bij René, en we hadden een Truus voor hem meegenomen. Van hem kreeg ik een heel mooi boek van en over mijn favoriete schaakster Judit Polgar! Dat ben ik nu steeds aan het lezen. Truus is trouwens een damprogramma...

Dit weekend deden Sandra, onze vader en ik mee aan het Eijgenbroodtoernooi. Omdat we 's avonds niet meer met het openbaar vervoer terug konden zouden we twee byes opnemen, maar aangezien later bleek dat Alex en Ruud ook meededen, konden we meerijden, en namen we toch alleen zaterdagavond een bye. Van de club deed verder nog het bekende duo Dirk en Peter mee. Misschien zijn die een idee voor een volgende quiz? 

Leuk bij dit soort toernooien is dat je altijd veel bekenden ziet. Vooral ik ken natuurlijk veel mensen, maar zelfs mijn vader, die eigenlijk niet schaakt, kende zowel oud-collega Harrie onder de deelnemers, alsook oud-collega Dennis, als organisator. Deze laatste, had trouwens al snel gezien dat wij bij elkaar hoorden, want niet alleen Sandra en ik hadden onze nieuwe streepjestrui aan, ook onze vader had een gestreepte trui aan. Dat hadden we zelf niet eens door gehad!

In zo'n eerste ronde zijn alle partijen altijd met grote ratingverschillen, dus hadden we zelf bijna allemaal verwachte uitslagen. De enige verrassing was dat Sandra remise speelde tegen Dirk, en misschien zelfs had kunnen winnen. Ik won tegen iemand zonder rating. Tijdens de partij dacht ik trouwens even dat er een aardbeving was. Maar het bleek dat een vrij forse deelnemer een stukje liep en daarbij de vloer in beweging zette! Mijn vader had zijn spullen verdeeld over de tas van Sandra en die van mijzelf. Omdat ik trek had, had ik echter ook mijn vaders koek opgegeten. Die deed hij daarna dus maar in Sandra's tas. Met “daarna” bedoel ik natuurlijk de koeken van de volgende dagen, niet degene die ik had opgegeten!

Midden in de nacht reden we terug, en dan ga je natuurlijk spannende verhalen vertellen in de auto. Alex vertelde dat hij een keer met zijn gezin een nacht tussen de criminelen vast had gezeten op Schiphol, omdat zijn zoon van zes een waterpistool mee had genomen in de koffer! Wij konden natuurlijk niet achterblijven qua criminele ervaring, en vertelden dat de fiets van oma een keer was gestolen. Na een paar maanden zag ze hem bij het winkelcentrum staan, en bleef erbij wachten. Toen een vrouw ermee weg wilde rijden, vertelde ze dat het haar fiets was. Dat was geen probleem voor die vrouw: “ik moet even mijn boodschappen en kind terugbrengen, maar kom hem straks maar bij mij thuis op dit adres ophalen”. Dat deed ze, en toen ze dat 's middags aan een vriendin vertelde bleek dat de fiets van die vriendin net die middag was gestolen. Dus oma gaf haar het adres van die ochtend, en ja hoor, toen de vriendin daar aankwam werd er net een kinderzitje op de fiets gemonteerd!

Op zaterdagochtend hadden we eigenlijk al wat te laat afgesproken, maar Alex kwam zoals al enigszins verwacht ook nog eens een kwartier later om ons op te pikken. Hij probeerde de tijd in te halen, maar tot overmaat van ramp stond ook de brug nog open. Sandra zat in het midden op de achterbank, waar de gordel erg strak was. Misschien door dit alles spuwde ze haar gal, maar deed dat niet alleen over haar trui en jas, maar ook over mijn vader, de achterbank, en over mijn jas en broek. Omdat ze het probeerde op te vangen zaten ook haar haren en gezicht helemaal onder. Haar jas en trui kon ze niet meer aan, maar uiteraard had ik nog wel een vest in mijn tas. Ruud en ik waren maar een kwartier te laat, de rest moest nog schoonmaken, en proberen de parkeermeter aan de praat te krijgen, dus die waren veel te laat. Het schoonmaken van Sandra was uiteindelijk een kansloze zaak. Ze wou dus toch maar liever weer naar huis, zodat mijn vader en zij de zaterdagronden moesten missen. Normaal ligt er in een grote stad als Amsterdam al veel troep op straat, maar omdat Sandra met haar hoge hakken, zonder jas, met een te klein vest, en hele vieze haren, als een zwerver of nog erger, naar het station liep, zagen ze nu wel heel veel vreemde blikken. Zelf zat ik de hele dag met een vieze jas en broek, en bovendien zonder telefoon en geld. Maar gelukkig kon ik wat lenen van Ruud en Anders, de vader van Jonas, die ik van het EK kende. Overigens was mijn tegenstander (2031) nog wat later, en omdat ik zwart had liep zijn klok. Ik verloor echter toch, en won de andere partij makkelijk tegen een lage rating. Op de terugweg moesten we nog even langs de speelzaal rijden, omdat niet ik, maar Alex zijn tas daar had laten liggen!

Op zondag gingen we toch maar met de trein. Ik moest tegen Alex (1916), die iets te laat was, dit keer omdat Ruuds auto uit 1974 onverwacht niet wilde starten. De partij was spannend, met kansen voor beiden, en toen het heel spannend werd deden we remise. Stom, want anders hadden we misschien de spektakelprijs kunnen winnen, want er was heel veel mogelijk, ook nog in de slotstelling.

De laatste partij won ik van iemand met 1919. Ik eindigde dus prima op 4 uit 6. Hoewel mijn rating net te hoog was voor de lagere ratingcategorie, won ik daarmee gedeeld de 1e ratingprijs onder 2000! Dat leverde 20 euro op! Daar kan ik dus mooi weer een aandeel van kopen. Helaas heb ik er geen gekregen, omdat geen enkele lezer zo slim was om te investeren bij HiQ Invest. Inmiddels is de koers wel weer gestegen!

Het was een leuk toernooi, goed georganiseerd, met goedkoop eten en drinken. Aan het eind kreeg iedereen die bij de prijsuitreiking was zelfs nog een drankje van de organisatie! Wat ook mooi was, was dat heel veel mensen prijzen wonnen, ook de minder sterke spelers hadden kans op een prijs. Het enige jammere was dat onze club 3 partijen onderling tegen elkaar had. Dat heb je natuurlijk liever niet als je uit Alkmaar helemaal naar Amsterdam komt. Misschien kunnen ze volgende keer instellen dat clubgenoten niet tegen elkaar hoeven te spelen, tenzij het in de laatste ronden om de topplaatsen gaat. Dat zou toch moeten kunnen met zoveel deelnemers.

Voor de terugreis deed Sandra haar vest uit, want dat vond ze te warm onder haar jas. Het leek mij en mijn vader als ervaringsdeskundigen geen goed idee, en buiten zei Sandra al snel dat ze het toch wel koud vond! Omdat er een première was van een James Bond film kon de tram halverwege niet meer verder, en moesten we opeens overstappen op de metro. Later bleek natuurlijk dat Sandra het vest door het plotselinge uitstappen in de tram had laten liggen. Sommige mensen leren het ook nooit...

Het vierlandentoernooi

Afgelopen weekend deed ik mee aan het Go for Grandmaster toernooi. Dat is een vierlanden jeugdtoernooi in Antwerpen. België, Duitsland, Engeland en Nederland speelden allemaal met een tiental jeugdspelers tot 16 tegen elkaar. De teams troffen elkaar allemaal twee keer met 45 minuten pppp. Vorig jaar won Nederland dik. Toen was ik ook uitgenodigd, maar deed ik niet mee omdat het samenviel met de clubcompetitie. Dit jaar viel het zelfs samen met de jeugdclubcompetitie, dus dat kwam niet goed uit voor ons team. Misschien hadden we vorig jaar toch wat minder punten moeten halen...

Dolf had echter toch een sterk team weten samen te stellen uit spelers die daar niet aan meedoen. Omdat mijn club geen jeugdteam heeft kon ik ook weer meedoen. Timardi, die mij bij op school zit, mocht ook meespelen, dus daar kon ik samen mee reizen. Ook zou ik met haar samen in een gastgezin worden ondergebracht.

Toen iemand had afgezegd werd ook mijn broer Dennis gevraagd. Hij was in het NK tot 16 ook gelijk geëindigd met de anderen die eerst waren gevraagd, dus dat was wel logisch. Meestal wil hij niet een heel weekend schaken maar een interland was toch wel zo speciaal dat hij niet meteen “nee” zei. Maar na een nachtje slapen besloot hij toch om niet mee te doen. Waarschijnlijk wilde hij het weekendje zonder ouders thuis toch niet aan zich voorbij laten gaan, want die zouden mij en Timardi naar Antwerpen brengen, en dan daar het weekend blijven.

Uiteindelijk bleek dat nog een flink aantal anderen ook niet meespeelden, maar Dolf had toch een mooi team bij elkaar gekregen. Ik was nu echter wel de enige die bv ook aan het EK had meegedaan, dus ons team was niet meer de favoriet. Van sommige teamgenoten had ik zelfs nog nooit gehoord, maar ze speelden allemaal goed. Vreemd was wel dat er helemaal niemand van de ploeg van vorig jaar over was, terwijl het toch zo'n leuk toernooi was! Zou daar soms een reden voor zijn? Ik hoopte maar dat ik er niet achter zou komen...

Toen we via internet kaartjes voor de trein kochten kon je kiezen uit hele dure kaartjes, of goedkopere. Met de dure mocht je in een snellere trein, maar mijn ouders wisten al dat het niet veel tijd zou uitmaken, omdat die dure trein vaak problemen had. We namen dus de goedkopere. De NS probeerde de kaartjes toch nog wat duurder te maken. Er was namelijk wel een knop op de website waarmee je kon instellen dat je een kortingskaart hebt, maar die deed het niet goed. We zagen dat omdat de kaartjes duurder waren dan naar Heerlen, waar we ook wel eens heen gaan, en dat is verder weg. We kochten dus apart kaartjes naar Roosendaal, en vanaf daar naar Antwerpen. Dat scheelde 40 euro! We wisten niet of dat nou dommigheid of juist heel slim was van de NS, dat die knop niet goed werkte, maar ja, zoiets kan natuurlijk gebeuren. Bij het kaartjes kopen via internet moet je trouwens je naam uit je paspoort opgeven. Dat was wel grappig, want mijn vader en ik heten natuurlijk Keetman, maar bij mijn moeder staat er Verhoef in het paspoort, en Verhoeff bij Timardi. Dus we leken net een samengesteld gezin met een spelfout!

Timardi en ik vertrokken direct uit school naar het station, waar we onze ouders zagen. De trein stond keurig op het bord, maar we checkten toch nog even op internet of er geen problemen waren. Dat was maar goed ook, want we moesten via Haarlem en daar kon de trein op dat moment niet heen. Gelukkig waren we vroeg en ging er een paar minuten eerder een trein naar Amsterdam, en konden we daarlangs reizen. Die namen we dus, en toen we wegreden zagen we de trein naar Haarlem binnenkomen waarop al stond dat hij niet verder dan Beverwijk ging. Jammer voor de mensen die nog op het perron stonden, maar ja, zoiets kan gebeuren bij de NS.

In de trein was het supervol met heel veel herrie want er was een hele groep kinderen in onze coupé. We twijfelden of het een schoolklas op reis was, of dat ze ook net uit school kwamen. Maar we dachten het laatste want ze maakten zoveel herrie dat een leraar toch wel zou ingrijpen. Maar toen we bijna in Amsterdam waren, hoorden we ze toch "juf" roepen, toen het uit de hand begon te lopen, en kwam de juf tevoorschijn die zich ergens verderop verstopt had. Geen geweldig begin van de treinreis, maar ja, zoiets kan gebeuren!

In Amsterdam bleek dat onze volgende trein niet zou rijden, en dat degene daarna vertraging had, dus we stonden een half uur op het perron. Maar ja, dat kan! Omdat de trein vertraging had, kreeg hij nog meer vertraging. Maar ja. Gelukkig hadden we alles wel ruim gepland, want we waren van plan geweest om in Rotterdam wat te eten, en dan de volgende trein te nemen, zodat we op tijd bij onze afspraak met ons gastgezin zouden zijn. Maar die volgende trein zat bij Rotterdam al vlak achter ons, dus konden we daar niet meer eten. Inmiddels was wel duidelijk dat het niet helemaal klopte dat de snellere trein maar weinig sneller was dan die langzame, want de langzame heeft dus nog meer problemen. We wisten niet of dit nou dommigheid van de NS was dat het zo langzaam ging, of dat het juist heel slim was, zodat ze voortaan meer duurdere kaartjes voor de snelle trein zouden verkopen...

In Rotterdam hadden we dus de internationale trein en die was overvol, zodat we moesten staan tot Roosendaal. Het gangpad stond niet alleen vol met mensen maar ook met koffers en vouwfietsen, waar het meisje met het karretje met etenswaren ook achterkwam, toen ze met heel veel moeite tot halverwege de coupe was gekomen. Ze nam met die actie echter wel onze laatste twijfel weg over de slimheid of domheid van de NS, want ze kon geen kant meer op, en alle mensen in de coupé daardoor ook niet meer, zoals bleek toen we in Roosendaal waren. Er moesten dus heel wat rangeerproblemen opgelost worden om de mensen daar te laten in en uit stappen. Maar ja, er kan veel bij de NS...

Vanaf Roosendaal gingen we verder met de Belgische spoorwegen, en dat ging zonder problemen. We merkten ook dat we in het buitenland waren aan de duidelijke stationsnamen. We kwamen langs Heide (dat was geen grote plaats), Kijk Uit (zag er gevaarlijk uit), Kapellen (daar hadden ze veel kerken) en Antwerpen Luchtbal (dat was eigenlijk meer een opvallende dan een duidelijke naam).

In Antwerpen werden we opgehaald door Dirk, want bij hem en zijn vrouw Marloes, en hun drie kinderen, logeerden we. Mijn ouders zaten in een hotel recht tegenover het station. Het zag er heel luxe uit, en ze hadden een kamer met mooi uitzicht op het stationsplein, dus dat was wel wat anders dan het hotel bij het EK! Maar toch hadden ze het denk ik niet zo goed als wij, want wij logeerden in een schitterend huis, met meerdere woonkamers en enorme slaapkamers.

Eerst gingen we met Dirk nog even een frietje halen, want we hadden nu onderweg niet kunnen eten. Ik nam een kleine friet, maar toen ik de patat die op het bord om mijn bakje heen lag had opgegeten, zat ik al helemaal vol, terwijl ik nog niets uit het bakje had gegeten. Toen ik dat de volgende dag aan mijn ouders vertelde, moesten ze lachen, maar toen wisten ze nog niet dat hen allebei nog geen uur later precies hetzelfde zou overkomen!

In het gastgezin was iedereen heel aardig. Timardi en ik hadden bloemen en zelfgebakken donuts mee, dus het was heel gezellig. Dirk had al geschreven dat ze ook een lief klein hondje hadden, maar net als bij de patat betekent 'klein' daar denk ik iets anders, want hij kwam bijna tot mijn middel! Omdat ik pas door een grote hond ben gebeten blijf ik tegenwoordig meestal bij honden uit de buurt, dus dat was wel een verrassing. Maar deze was gelukkig wel heel lief.

Toen ik de volgende morgen uit de douche kwam, en dus mijn bril niet op had, was Timardi net haar haar aan het föhnen, en struikelde ik over het snoer. Dat schoot niet los, maar in plaats daarvan wel het hele stopcontact, wat toen in plaats van in de muur, op de grond lag. Maakte ik even een goede indruk als gast! Ik moest al aan films denken waarbij de mooiste huizen na bezoek van een gast in een rokende puinhoop veranderden... Maar gelukkig ging er verder niks mis. Dirk vond het trouwens niet erg, en vroeg alleen maar of ik me geen pijn gedaan had!

Bij het ontbijt hadden we, als in een hotel, heel veel keus. Ik nam eerst een boterham, maar het was een reuzeboterham, en omdat ik nooit zoveel eet bij het ontbijt, zat ik na de halve boterham eigenlijk al weer vol. Terwijl ik mijn best deed om ook de andere helft op te krijgen, vertelde Dirk nog dat het ontbijt in België op zaterdag vrij klein is, maar op zondag een echt feestje! Ook het avondeten is in het weekend bijzonder, want toen hij ons 's ochtends naar de speelzaal bracht stond het stoofvlees voor het avondeten al op!

De speelzaal was in het MAS. Dat is het “Museum aan de Stroom”, een heel bijzonder gebouw met deels glazen muren, waar je op elke (enorm hoge) verdieping bijna half buiten loopt, en na deels om het gebouw heen te lopen daar met de roltrap naar de volgende verdieping kan. Wij speelden op de achtste verdieping, dus hadden we een heel mooi uitzicht over de stad. Sowieso was de locatie en de toernooivorm dus al bijzonder, maar alle spelers kregen van de organisatie ook nog een t-shirt om duidelijk te maken dat het om teams ging. Wij kregen natuurlijk een oranje shirt, en onze tegenstander in de eerste ronde, Engeland, een blauw shirt.

Dat shirt kwam mijn tegenstander meteen goed van pas. Ik speelde op het eerste bord onder 14, en mijn tegenstander had met 2058 de hoogste rating van hun hele ploeg. Omdat mijn rating net flink was gezakt heeft hij me denk ik onderschat. In elk geval verstopte hij zijn gezicht met tranen achter zijn nieuwe shirt toen ik een kwal en drie pionnen voor stond. Hoewel de Engelsen veel hogere ratings hadden, wonnen we toch met 6-4!

Uiteindelijk heb ik 3 van de 6 partijen gewonnen, steeds tegelijk met ons team. Daarmee wonnen we de derde plaats die 100 euro opleverde, dus 10 euro per speler, want de coach vond dat hij gefaald had. Die 10 euro prijzengeld ga ik zoals vaak natuurlijk weer investeren. Dit is dan trouwens een mooie gelegenheid om zowel mijn grootste sponsor (mijn vader) als de trouwe lezers van dit blog te helpen. Want hoewel HiQ Invest, wat mede zijn bedrijf is, ook jeugdschaaktoernooien sponsort, hebben slechts weinig schakers daarvan geprofiteerd. Jammer, want een paar weken geleden zijn ze, vanwege de resultaten de afgelopen 5 jaren, uitgeroepen tot beste beleggingsfonds ter wereld in hun soort! Zelf heb ik mijn aandeeltjes bij hun in die tijd ook ongeveer zien verdubbelen, dus grijp jullie kans. Vermeld er ook bij dat jullie via mijn blog klant zijn geworden, want als iemand dat doet krijg ik een extra aandeel van mijn vader!

Over de wedstrijden valt verder meer te lezen op schaakuitzendingen.blogspot.nl. Een paar dingen nog:

• De Nederlandse ploeg speelde alle 6 wedstrijden aan de tafels die in de volle zon stonden. Dat was vooral lastig als je tegen de zon inkeek. Misschien wist de organisatie nog niet dat we dit keer niet zo'n sterk team hadden als vorig jaar?
• In de laatste partij tegen een Belgische jongen met bijna 2100, had ik een gelijkstaand eindspel, maar toen moest ik heel nodig naar de WC. Op de zevende verdieping was een toilet, maar daar mochten we de tweede dag niet in omdat dat eigenlijk achter de museumdeuren was. De enige toegankelijke WC was dus op de begane grond. Maar omdat het een nogal apart gebouw was, en bovendien vol met mensen ben je dan wel een half uur of zo onderweg, wat niet echt praktisch is in een rapidpartij. Ik speelde dus maar snel, maar liet me toen mat in 1 zetten!
• Van mijn Engelse tegenstander kreeg ik een koelkastmagneet van wat ik dacht dat een ziekenauto was. Ik dacht nog: “wie geeft er nu een ziekenauto aan een meisje”. Maar later snapte ik opeens dat een rood kruis op een witte achtergrond natuurlijk de Engelse vlag is!

Op zaterdagavond hadden we ontzettend lekker gegeten. Voordat de hoofdmaaltijd op tafel kwam, stond die al helemaal vol met sauzen, salades, etc. Maar we snapten nu wel waarom het stoofvlees 's ochtends al op stond, want het was superlekker! Ook het ontbijt de volgende morgen was heel lekker, zelfs zo lekker dat ik heel veel op kon! Mijn ouders hadden in een restaurant trouwens een heel klein en chaotisch mannetje als ober. Omdat hij ook de taal niet sprak dachten ze even dat hij uit Barcelona kwam, maar ze kregen wel de kans om een bekende grap uit te halen:

“Ober, proef deze soep eens!”

“Soep is prima”

“Proef maar eens!”

“Is hij te heet”

“Proef gewoon!”

“Te koud?”

“Proef gewoon de soep!”

“OK, waar is lepel?”

“Ahaaa!!!”

Toen ze dit trouwens aan mijn superslimme zus Sandra vertelden vroeg ze na afloop: “Hadden jullie soep dan?”!

Omdat we nog een lange reis voor de boeg hadden gingen wij na de laatste zetten meteen terug. Het zou namelijk nog een paar uur duren voordat de prijsuitreiking af zou zijn. Ze noemden dat trouwens iets anders: de prijsuitdeling. Zo zijn er nog een paar dingen die we in Nederland net iets anders zeggen:

• In de toernooifolder stond iets over “de grootste beloftevolle Belgische jeugdspeler”. Waarop mijn broer Dennis dacht dat hij zelf vast groter zou zijn.
• Mijn ouders konden op hun hotelkamer zelf chocomelk maken. Op het zakje stond: “Strooi de inhoud van dit zakje in een tas. Giet er warm water bij. Goed roeren, klaar!”.
• Het woord afgeschaft gebruiken ze ook op een andere manier. Helaas gaan we het daar zo nog over hebben...

Na gehaast het hele stuk naar het station te hebben gelopen met onze koffers en rugtassen, bleek dat ook de Belgische spoorwegen zijn best deed om meer dure kaartjes te verkopen voor de snellere treinen. Onze trein stond namelijk wel op het bord, maar er achter stond dat hij was 'afgeschaft'. Een half uur later ging er wel zo'n snellere trein, maar dan moesten we alle vier 70 euro bij betalen! Dat deden we dus maar niet, en wachtten in plaats daarvan maar een uur op de volgende slome trein. Maar we waren lang niet de enige die dat gedaan hadden, want die was zo vol, dat we nog net een staanplaats konden krijgen. Sommige mensen hadden dat zelfs niet, en moesten buiten blijven staan. Dus moesten wij weer staan tot Roosendaal of zelfs Rotterdam!

Uiteraard volgden er nog meer problemen, zoals dat onze trein een andere route nam dan zou moeten, waardoor we door een nieuwe kleine vertraging op 2 minuten een aansluiting misten, enz. enz. Maar ja, dat kan allemaal gebeuren bij de NS...

Uiteindelijk waren we pas na 9 uur weer thuis, en had ik dus heel wat langer gereisd dan geschaakt. Maar we wisten nu wel waarom de deelnemers van vorig jaar er niet meer bij waren. Die waren natuurlijk ook met de trein gegaan! Thuis ging ik vrij snel naar bed, zodat ik de volgende dag heel vroeg op kon staan om mijn huiswerk nog te kunnen maken. Het was een heel leuk en bijzonder toernooi, geweldig georganiseerd ook, maar volgend jaar wil ik met iemand in de auto meerijden!